Świat duchów , film, jest teraz dwa lata starszy od bohaterów w Świat duchów . To może nie wydawać się zbyt wiele dla ciebie lub dla mnie, ale dla Enid i Becky, dwóch niedawnych absolwentów liceum, granych przez Thorę Birch i Scarlett Johansson, jest to przepaść z drugą stroną spowitą znakami zapytania. film Terry'ego Zwigoffa, na podstawie komiksu Daniela Clowesa , to jedna z największych wizytówek mieszanki podniecenia i strachu, która pojawia się wraz z początkiem dorosłości. I z pewnością należy do najzabawniejszych.
Niewiele jest występów tak doskonałych, jak operowanie Enid przez Thorę Birch, kwaśną outsiderkę, która gorączkowo próbuje nowych postaci przy każdej zmianie sceny. Nie jest pewna, kim chce być (punk rocker w zielonych włosach i skórzanych włosach, elegancka dziewczyna z lat 40., dziwak w tak-dorky-może-to-fajny t-shirt z dinozaurem), ale jest pewna, czego nie chce : być normalnym. Nie żeby się o to martwić.
Tak nie jest w przypadku Becky, 15-letniej Scarlett Johansson, która wykorzystuje swój naturalny, głęboki głos i dojrzałe oblicze, by grać kilka kluczowych lat starszą. Kiedy spotykamy ją po raz pierwszy, ona i Enid są elementami układanki złożonymi razem, idąc w ryzach, jednocześnie przewracając oczami na swoich niezorientowanych kolegów z klasy. Ale przyjrzyj się uważnie, a zobaczysz pęknięcia w ich związku, które pod koniec filmu staną się znaną przepaścią dla każdego, kto pamięta starych kumpli i mówi „och, oddaliliśmy się”.
W knajpie, gdzie kelnerka z najbardziej nadpobudliwą fryzurą od czasu, gdy Pat Metheny przyjmuje ich zamówienie, Becky, ociekająca co najmniej ośmioma warstwami ironii, martwa pogarda, chcę się z nim kochać. Enid grozi, że powie mu, że to powiedziała, a jeśli Becky nie wyciągnie ręki i nie zakryje ust, też to zrobi. To jest różnica między nimi; Enid chętnie podejmuje ryzyko, nawet jeśli są słabo przemyślane. Becky może nie być jeszcze gotowa, by to zaakceptować, ponieważ nadal uważa się za outsidera, ale chce zachować ostrożność.
Kto będzie w szczęśliwszym miejscu za dwa lata? Becky z pewnością z pracą, własnym mieszkaniem i może kilkoma kredytami z college'u na jej nazwisko. Enid będzie jednak błąkać się, podejmując złe decyzje, rysując w swoim szkicowniku i łącząc się z kolejnymi katastrofami, takimi jak Seymour.
Zdjęcie: ©MGM/Dzięki uprzejmości Everett Collection
Co prowadzi nas do Seymoura (Steve Buscemi). Myślę, że każdy w liceum wpada na swojego osobistego Seymoura. To ta starsza osoba, która na początku wydaje się mieć najfajniejsze życie, jakie można sobie wyobrazić. Ma swobodę życia po swojemu. W przypadku Seymoura jest to zaszycie się ze wzdętym współlokatorem, obsesją na punkcie starych bluesowych płyt i, z powodów, których nawet nie potrafi wyrazić, skupieniem się na tym, jak kultura paruje nad dawnymi niesprawiedliwościami. Seymour odrzuca nowoczesność w sposób niespotykany powszechnie poza zakonem monastycznym, ale bez jakichkolwiek wyższych boskich łask. Jest mizantropem, który wybucha wściekłością na każde czerwone światło i który, jego własnymi słowami, nie może odnosić się do 99 procent ludzkości. Naciskany na znalezienie partnera, który podziela jego zainteresowania, wzdycha, że nienawidzę swoich zainteresowań.
Jest jedną z najbardziej ponurych postaci w fikcji, ale jakimś cudem Buscemi sprawia, że można go polubić. Jest to niepokojące, ponieważ łatwo oszołomiona Enid w pewnym sensie zakochuje się w nim, a on nie jest wzorem do naśladowania.
Świat duchów jego postawa jest ponadczasowa, a jej estetyka znacznie wyprzedzała swoje czasy, więc pod wieloma względami ten 20-letni film – który jest obecnie transmituje na Starz — wydaje się zaskakująco aktualny. Jest jednak kilka znaczących zmian, które nastąpiły od 2001 roku. Najbardziej oczywista jest przepaść technologiczna, która naprawdę dodaje kolejną przygnębiającą warstwę do i tak już mrocznego (choć histerycznego) filmu. Enid i Becky (oraz Seymour i ich głupi przyjaciel Josh grany przez Brada Renfro i jakiś dziwny gość grany przez Pat Healy, który uważa, że robienie antysemickich żartów to sposób na zaimponowanie Enid, plus Bob Balaban jako ojciec Enid) spędzają dużo czasu czas po prostu spędzać czas naprzeciw siebie przy kawie. Rozmawiają, bawią się cukrem, przerzucają tygodnik alt. W dzisiejszych czasach (jeśli mogę wślizgnąć się w głos Seymoura) mieliby telefony z reklamami wystrzeliwującymi im w oczy.
Poza tym, chociaż zwykle wzruszam ramionami, że nie możesz już kłótni z tym żartem, istnieje prawdopodobieństwo, że ostry język Enid może zostać zeszlifowany podczas obecnego leczenia. Jej pierwsza linia dialogu zawiera to, co teraz nazywa się R-slur. Obserwując dwóch znajomych, którzy się całują, zauważa, że lepiej uważaj, bo inaczej zachoruje na AIDS, kiedy ją zgwałci na randce. Chociaż nie są to godne podziwu rzeczy do powiedzenia, są one wierne jej postaci. (Szczere uwagi seksualne tej bardzo młodo wyglądającej 18-latki spotykają się z szokującą odpowiedzią Jezusa! od Seymoura co najmniej trzy razy). wyciągnięta lekcja.
Jeśli chodzi o 20 lat później, gdzie są teraz Enid i Becky? Becky z pewnością jest mężatką i ma kilkoro dzieci, z których jedno niedługo skończy liceum. I jest szczęśliwa, na pewno, w zasadzie szczęśliwa, dlaczego pytasz? W każdym razie wróciła do kontaktu ze swoją starą najlepszą przyjaciółką Enid, po latach zastanawiania się, co się z nią stało. Przeprowadziła się do Portland, potem na Brooklyn, potem była właściwie na farmie w Wirginii z czterema innymi osobami (to był koszmar), a teraz wróciła do domu, uczy sztuki w niepełnym wymiarze godzin i jest niesamowicie dumna z trzech opublikowanych powieści graficznych, jednej z który nawet przeszedł do drugiego druku.
Nikt tak naprawdę nie wie, co stało się z Seymourem, ani z jego tysiącami bluesów 78s.
Jordan Hoffman jest pisarzem i krytykiem z Nowego Jorku. Jego prace pojawiają się również w Vanity Fair, The Guardian i Times of Israel. Jest członkiem New York Film Critics Circle i tweetuje o Phish i Star Trek w @JHoffman .
Gdzie transmitować Świat duchów