Urodzony w Nowym Orleanie reżyser Bob Clark większość swojego życia zawodowego spędził na kręceniu filmów w Kanadzie, pracując intensywnie i zajmując się niezwykłą różnorodnością gatunków. Czy miał szeroki wachlarz zainteresowań? Tak. Ale jest też bardzo prawdopodobne, że kanadyjskie przepisy podatkowe z lat 70., które pozwalały produkcjom filmowym służyć jako schroniska podatkowe (pod warunkiem dotrzymania rygorystycznych terminów składania wniosków) również decydowały o charakterze jego produkcji.
Bez wchodzenia w szczegóły, które rzeczywiście były bizantyjskie, filmy produkowane za dolców ze schroniska były najczęściej kręcone, ponieważ mógłby być, niekoniecznie dlatego, że filmowcy mieli szczególną ochotę je zrobić. Jest to bardziej niż jakiekolwiek pojęcie eklektycznego auteuryzmu, które praktycznie odpowiada za bieg Clarka od połowy lat 70. do początku lat 80. (Prawdopodobnie spieszę dodać.) Filmy z tego okresu zawierają intensywny wariant Monkey’s Paw Sen śmierci , nieśmiertelny Czarne Boże Narodzenie , zaskakująco żywy obraz Sherlocka Holmesa Morderstwo na mocy dekretu i bardzo elegancką adaptację teatralną z Jackiem-Lemmonem Hołd .
Po czym natychmiast nastąpił Porky , film tak surowy i hałaśliwy jak Hołd był sentymentalny. Dziś mija 40. rocznica premiery filmu – przynajmniej w Południowej Karolinie i Kolorado, dwóch terytoriach, które rzadziej go wrogie powitają niż Nowy Jork. Bo pomimo tego, że jest produkcją kanadyjską, Porky był w sercu regionalnym obrazem USA, aw rzeczywistości bardzo osobistym dla Clarka. Swój scenariusz oparł na wspomnieniach dorastania z grupą kumpli ze szkoły średniej w Fort Lauderdale na Florydzie, w czasach stosunkowo stłumionych czasów Eisenhowera.
To jest film z jedną stopą w środku Dom zwierząt National Lampoon kilka palców u stóp Amerykańskie graffiti i piętę lub inną część metaforycznej stopy w bezczelnym porno softcore. Jest to również dziwny elementarz tego, jakie rewizjonistyczne liberalne cnoty z Południa uważały, że powinny być, i pod tym względem oszałamia.
Porky , lub jak mówi tytuł otwierający, Porky's Boba Clarka ujawnia swoją wrażliwość z pierwszego zdjęcia, które przedstawia poranne drewno licealisty Pee Wee Morrisa rozbijające namiot w swoim łóżku. Pee-Wee, grany przez niezwykle popularnego aktora gier Dana Monahana, wstaje, by zmierzyć swoją erekcję i jest przerażony, gdy dowiaduje się, że robi się coraz krócej.
gdzie oglądać walkę
Potem jedziemy do Liceum Angel Beach, gdzie lepiej wyposażeni kumple Pee-Wee wykluwają psikus, który polega na zatrudnieniu kolorowego faceta, który jest zwykłym Zulu. Jeden z kumpli zaczyna upuszczać słowo na „N” i zostaje skarcony przez swoich towarzyszy. Rozumiem, że to realistyczny obraz i jest odpychający. Ale według standardów z 1981 r. widz miał zrozumieć, że mniej intensywny poziom rasizmu, którego dotyczyły niektóre postaci, był rozsądny i akceptowalny. Dlatego nie ma nic złego w ich jeździe. A także można się śmiać później, kiedy ten dowcip zostanie wykonany. Chodzi o kilku chłopców z liceum, teraz nagich; miejscowa kobieta o złej reputacji; i wspomniana kolorowa osoba, która wyłamuje drzwi i próbuje posiekać rozebranych licealistów maczetą. O wesołość.
Zobacz też
ProblematykaProblematyka: „Carrie” bada seksualność nastolatków poprzez jawnie męskie spojrzenie Briana De Palmy (i mnóstwo świńskiej krwi)
Duża część tego, co sprawia, że Carrie De Palma potencjalnie...autor: Glenn Kenny( @glenn__kenny )
Podczas gdy lata 70. De Palma Carrie przedstawiał swoich współczesnych bohaterów liceum jako przesadzonych, dzieci z lat 50. XX wieku Porky mają patologiczną obsesję. Oczywiście ma to na celu naganę. Clark zamierza przedstawić obraz nieskazitelnie czystego New Frontier jako kompletne kłamstwo. Co jest do pewnego stopnia godne pochwały. Ale to nie sprawia, że bardziej doświadczone studentki namawiają dziewczynę na pierwszym roku, by zapytała jednego z gangu Pee-Wee, dlaczego nazywano go Mięsem, jest bardziej smaczny.Jest też pomysł filmu, że zaglądanie pod prysznic dziewczyny nie jest aktem przemocy seksualnej, a jedynie oznaką hormonalnego dobrego humoru. I nazwisko instruktorki fizyki pulchnej dziewczyny: Beulah Balbricker. I żartobliwy żart o tym, dlaczego młodsza trenerka WF, bardzo świeża Miss Honeywell Kim Cattrall, nazywa się Lassie. Hoo chłopcze.
Seksualne przekomarzanie się chłopca czasami powoduje ucisk w żołądku. W swoim przedwczesnym oczekiwaniu na kolejność, w jakiej będą cieszyć się seksualnym kongresem z Cherry Forever Susan Clark, Pee-Wee (chyba) mówi do faceta, który jego zdaniem będzie piąty: Możesz zeskrobać ją z materaca. W słowach Edwina Starra, Dobry Boże.
przepraszamy South Park
Motorem fabuły filmu jest tytułowy zakład, klub ze striptizem, położony około 70 mil w głąb bagien, nadzorowany przez odpowiednio wieprza Chucka Mitchella, z byłym piłkarzem Alexem Karrasem (prawdziwym mężem Clarka) jako bratem biznesmena. również wygodnie szeryf wokół tych części. Porky i jego bękart, gliniarz, raz upokarzają chłopców, a kiedy jeden z nich, Mickey, wraca solo, by zemścić się, upokorzyć i wywalić imprezę nie raz, ale dwa razy. Po czym prawnik Arta Hindle'a, Ted, starszy brat żądnego zemsty Mickeya i ktoś, kto kiedyś został spalony przez Porky'ego w swojej nieudolnej młodości, stwierdza, że trzeba coś zrobić. (Muszę powiedzieć, że ten film zawiera zaskakująco złożoną sieć relacji rodzinnych).
Ale co dokładnie należy zrobić? Odpowiedź zależy od Briana Schwarza, którego postać jest obiektem głównego, pouczającego momentu filmu. Grany przez Scotta Colomby'ego, Brian jest prawdopodobnie jedynym żydowskim uczniem w szkole, a Tim Cyrila O'Reilly'ego nieustannie go drażni. Tata Tima jest nie tylko bigotem, ale także niedawno wypuszczonym przestępcą, który jest łobuzem dla wszystkich, w tym dla swojego dziecka. Gdy sprawy osiągają punkt wrzenia z Brianem i Timem, rozpoczyna się walka na pięści, w której Brian z łatwością go pokonuje, zdobywając niełatwą, częściowo zaakceptowaną przez gang. Jeden z kolesi mówi Brianowi, a propos Timowi: „Mimo, że jest palantem… nadal jest naszym kumplem, wiesz? Łał! Podkręć piosenkę Racist Friend! Albo Promocje lub They Might Be Giants, tutaj nie ma znaczenia!
Brian zamienia odprężenie w uścisk, kiedy obmyśla plan powrotu do Porky i Porky, bez wchodzenia w kłopoty z prawem po obu stronach granicy hrabstwa.
Chociaż film może chcieć stwierdzić, że bigoteria jest nie do przyjęcia z jakiejkolwiek ludzkiej perspektywy etycznej i moralnej, to, na swój sposób, kończy się na tym, że ten konkretna osoba żydowska jest ostatecznie akceptowalna, ponieważ jest… użyteczne .
Cały ten nonsens pojawia się, gdy film daje wskazówki do bardziej interesującej historii, jaką mógł być: sceny w środkowej części między Mickeyem i Tedem mają motyw przewodni, który mógłby zostać dobrze wyeksponowany przez Johna Miliusa lub Waltera Hilla. Ale film uporczywie powraca do kreskówkowych żartów seksualnych, które ledwo dzielą różnicę między Lekkoduch i cóż, Energiczny człowek .
Film uporczywie powraca do kreskówkowych żartów na temat seksu, które ledwo dzielą różnicę między nimi Lekkoduch oraz Energiczny człowek .
Im mniej mówi się o scenie podglądania pod prysznicem, tym lepiej, zwłaszcza że jeden z jej żartów dotyczy widoku Pee-Wee zablokowanego przez otyły podmiot. Chwytanie penisa i szarpanie przez Balbrickera na krótko uruchamia film w dalekim sąsiedztwie terytorium Johna Watersa, a jego następna scena z próbą powstrzymania się od śmiechu zapewnia jeden z niewielu szczerych śmiechów filmu, mimo że był zrobione lepiej kilka lat wcześniej w Życie Briana według Monty Pythona . Obraz zrodził dwie sequele, lata 1983 Porky’s II: Następny dzień , w którym koledzy pozostają napaleni i zadzierają z Klanem, i lata 1985 Zemsta Porky , w czym Clark nie miał nic do powiedzenia. Powinni pójść za chłopcami ze szkoły średniej, aby mogli odkryć Sandy Koufax i zniszczyć ich młodzieńczy idealizm przez zabójstwo JFK. Albo nie. Niewielu tutaj nie zgodzi się, że Clarkowi lepiej było podążać za swoją muzą, a może pieniędzmi z kanadyjskiego schroniska podatkowego, do lat 1984 Świąteczna opowieść , w którym jego własne poczucie nostalgii wypada dobrze na tle Jeana Sheparda i który pozostaje klasykiem zarówno z lekceważeniem, jak i niemałym sentymentem.
disney plus harmonogram pokazów
Krytyk weteran, Glenn Kenny, recenzuje nowe wydania na RogerEbert.com, New York Times i, jak przystało na kogoś w jego zaawansowanym wieku, w magazynie AARP. Bloguje, bardzo sporadycznie, na Niektórzy przyszli biegać i tweety, głównie żartobliwe, at @glenn__kenny . Jest autorem uznanej książki 2020 Made Men: historia Goodfellas , opublikowane przez Hanover Square Press.
Gdzie transmitować Porky