Graj dalej! w Gra w kalmary Odcinek 3, nasi bohaterowie i prawie wszyscy ich koledzy – w sumie 187, a jeśli to gra na niesławnym policyjnym numerze kodu do morderstwa, brawo – wracają do tajemniczego legowiska Front Mana i jego różnych kręgów, kwadratów i różowe zbiry o trójkątnych twarzach. Gracze są mądrzejsi. Jackpot jest większy. Gra jest trudniejsza (nawet jeśli podczas próby zginie mniej graczy). A niektórzy gracze zaczynają próbować przechytrzyć mistrzów gry.
Odcinek zaczyna się od Jun-ho, policjanta w cywilu z poprzedniego odcinka, śledzącego furgonetkę przewożącą Gi-huna. Wkrótce dociera do celu: pełna takich furgonetek barka w drodze na bezludną wyspę. Jun-ho ciągnie Przylądek strachu skręcając się pod jedną z furgonetek i trzymając się, pozwalając, by zabrała go na barkę. W końcu rzuca się na jednego z różowych strażników o okrągłych twarzach, dusi faceta, kradnie mu mundur i zrzuca go za burtę barki, aby utonął. (Nie jestem przekonany, że znajduje się to w regulaminie policji.)
Kiedy już jest w środku, obserwujemy, jak stara się udawać, że przedziera się przez różne protokoły różowych facetów – gdzie iść, kiedy mówić, co robić i tak dalej. Na barce udaje chorobę morską, aby wyjaśnić swoje spóźnienie; podczas drugiej gry – więcej o tym wkrótce – po prostu mówi, że się pomylił. Odcinek kończy się dorozumianą groźbą, że poniesie konsekwencje tego zamieszania. Podsumowując, jest to przedsięwzięcie wysokiego ryzyka.
Nie jest sam, jeśli chodzi o podejmowanie ryzyka. Gdy gracze ponownie się spotykają, gdy zaczną podążać za dawką gazu usypiającego, powstaje kilka klik z myślą, że w liczbach jest bezpieczeństwo. Większość naszych bohaterów — Gi-hun, Sang-woo, Ali i staruszek — gromadzi się razem. Gangster, Deok-su, szybko zbiera małą koterię sługusów; zostaje odrzucony przez kieszonkowca i odrzuca gracza #212 (Kim Joo-ryoung) – matkę noworodka, która ma w zanadrzu o wiele więcej sztuczek, niż mogłoby się wydawać.
Rzeczywiście, matka i kieszonkowiec tworzą własny zespół, gdy oboje mogą zrobić sobie przerwę w łazience. Jako matka, która przemycała papierosy i zapalniczkę w małym pojemniku włożonym do pochwy; hej, pal je, jeśli je masz! - głośno udaje atak zaparcia, kieszonkowiec wciska się do systemu wentylacyjnego, gdzie szpieguje różowych facetów topiących duże porcje cukru.
Teraz tutaj sprawy stają się nieco pobieżne. Sang-woo dowiaduje się o cukrze od kieszonkowca, ale nie dzieli się tymi informacjami z domniemanymi kolegami z drużyny. Inny zawodnik, #111, znajduje w swoim śniadaniu maleńką kartkę z napisem o strukturze plastra miodu, co również daje mu przewagę.
Wszyscy gracze są skupieni w zestawie składającym się z gigantycznego placu zabaw, z wysokim dżimem w dżungli i zjeżdżalnią dla dorosłych i tak dalej. Są proszeni o ustawienie się w szeregu przed wybranym przez siebie kształtem: okręgiem, trójkątem, gwiazdą i parasolem. Sang-woo prawie, ale nie do końca, ostrzega Gi-hun, żeby nie brał parasola, ale w końcu trzyma gębę na kłódkę. (Nie jestem do końca pewien, dlaczego – to nie jest tak, że kierowanie Gi-hunem we właściwym kierunku postawiłoby Sang-woo w jakiejkolwiek niekorzystnej sytuacji, chociaż przypuszczam, że wtedy nie wiedział o tym.)
Wtedy gra zostaje ujawniona. Każdy gracz otrzymuje cienki wafelek z cukrem z odciśniętym w nim wybranym przez siebie kształtem. Dostają igłę i ograniczony czas na wybranie kształtu z wafelka. Jeśli są zbyt wolne lub łamią kształt, gra się kończy. I wiesz co to oznacza.
To obgryzacz gwoździ, szczególnie dla Gi-huna, który wybrał kształt parasola. (Pamiętasz, jak w ostatnim odcinku zostawił parasol na miejscu swojej byłej żony, co jest powodem, dla którego jego córka, która wyskoczyła mu go zwrócić, widziała, jak kładł swojego ojczyma? Najwyraźniej traci parasole od dzieciństwa. ) Gdy gracze wokół niego wygrywają i przegrywają, pot zaczyna spływać z jego twarzy na wafel, częściowo go topiąc. Uświadamia sobie, że to jest kluczem do wygranej: jeśli poliza wafel, będzie on coraz cieńszy, co ułatwi mu wyskoczenie parasola.
Tymczasem matka używa przemyconej zapalniczki do podgrzania igły, która również topi opłatek i ułatwia jej pracę. Gdy wygra, przekazuje zapalniczkę gangsterowi, aby zarobić na jego łaski.
Jeden po drugim wszyscy główni bohaterowie odnoszą sukces. Ale jeden z przegranych kradnie broń jego strażnika i trzyma go na muszce. Po tym, jak widzi, jak wszyscy inni przegrani zostają zastrzeleni, zmusza strażnika do zdjęcia maski i zachwyca się swoim młodym wiekiem, zanim odwrócił broń na siebie. Strażnik bez maski zostaje następnie osobiście stracony przez Front Mana, który przypomina różowym chłopakom, że jeśli zawodnicy zobaczą kim jesteś, jesteś martwy.
Trzy odcinki, duża część Gra w kalmary Mroczny urok to kontrast między łagodną, zabawną, dziecinną naturą gier a sadystycznymi, fatalnymi konsekwencjami ich przegranej. Na pewnym poziomie jest to oczywiste: ludzie nie powinni zostać zastrzeleni za utratę czerwonego i zielonego światła. To znaczy, tak.
czy Archie Dead Riverdale?
Ale raz Gra w kalmary a jego twórca, pisarz i reżyser Hwang Dong-hyuk zatapiają zęby w jednej z tych gier, gryzą mocno. Weźmy grę w plaster miodu z tego odcinka: Jak bardzo denerwuje widok gigantycznego placu zabaw dla dzieci, z wielokolorowym płotem, kredowymi chmurami na tle jasnego błękitu nieba i warstwą piasku na ziemi, pokrytą krwią i martwe ciała? To obraz, który zostanie z tobą przez chwilę. Jest nie mniej skuteczny ze względu na swoją oczywistość. A względna cisza w grze – wszyscy po prostu siedzą na podłodze, pracując pilnie – stanowi wyraźny kontrast z szybkim chaosem rundy Czerwonego Światła, Zielonego Światła.
Zdolność programu do dbania o graczy, których wyróżnia, jest również imponująca. Gi-hun, Ali i staruszek wyglądają jak wielkie ukochane. Instynkt przetrwania kieszonkowca sprawia, że łatwo jest się za nią zakorzenić. Intryga matki jest zabawna i przewrotnie ujmująca. Nawet gliniarz, Jun-ho, jest współczujący jak facet, który stoi nad jego głową, desperacko próbując utrzymać się na powierzchni.
Obecnie dużym wyjątkiem, poza gangsterem, jest Sang-woo. Dlaczego tak niechętnie dzieli się swoją wiedzą z rzekomymi towarzyszami? W szczególności, dlaczego nie ostrzegł Gi-hun przed wybieraniem trudnego kształtu parasola? Z tego, co wiedział Sang-woo, wymierzał swojemu staremu przyjacielowi wyrok śmierci. Czy potajemnie próbuje wygrać z konkurencją, aby zwiększyć jackpot na koniec gier? Czy osobiście żywi urazę do Gi-hun z powodów, których jeszcze nie znamy? Czy jest po prostu skrytym typem, paranoidalnym i samolubnym, być może ze względu na lata, które spędził o krok przed prawem?
To dobrze mówi Gra w kalmary wskaźnik sukcesu, który uważam za równie zachęcające do rozważenia, jak same gry lub tajemnica, w jaki sposób mogą zebrać tylu setek popleczników do tajnego przedsięwzięcia tak sadystycznego. (Przez chwilę zastanawiałem się, czy wszyscy różowi byli albo kosmitami, albo robotami, dopóki Jun-ho nie wyrzucił z tej barki wyraźnie ludzkiego faceta, którego zastąpił.) Nie jestem pewien, czy którakolwiek z tych postaci stanie się tak skomplikowana i niuansów jak na przykład Tony Soprano, ale nie muszą być. Dobry thriller akcji musi tylko tworzyć przekonujące szkice ludzi, dając ci wystarczająco dużo, aby się przyczepić, aby ich nieszczęścia coś dla ciebie znaczyły. W tym konkretnym konkursie Gra w kalmary już wygrał.
CZYTAJ DALEJ: Podsumowanie 4 odcinka „Gra kalmary”: Trzymaj się drużyny
Sean T. Collins ( @theseantcollins ) pisze o TV dla Toczący Kamień , Sęp , New York Times , oraz gdziekolwiek będzie go mieć , naprawdę. On i jego rodzina mieszkają na Long Island.