Gdy te dwie laski ścierają się ze sobą, nie ma ani śladu romansu. Jest tylko wydanie. W tej chwili Will Hunt nie jest osobą z myślami, uczuciami i marzeniami. W oczach Harper jest tylko narzędziem do walki z jej narastającym niepokojem, dawką czegoś zabawnego i ulotnego w jej zbyt forsownym życiu. Ta jednonocna przygoda jest najlepszym przykładem kapitalistycznego punktu widzenia Harper, sposobu, w jaki postrzega ludzi i rozmowy nie jako punkty kontaktu międzyludzkiego, ale jako odskocznię do osiągnięcia jej celów. To szorstka, surowa, granicząca z odczłowieczeniem scena seksu. A jednak jest gorąco jak diabli.
Od odcinka 1 byliśmy z Harper, spoglądając przez ramię podczas rytuałów jej szefowej i nieustannych telefonów do działu HR w sprawie jej dyplomu. Wiemy, jak bardzo jest pod presją. Widzieliśmy to w jej rozbieganych oczach i zaciśniętej szczęce. Poczuliśmy jej ból. Ta krótka chwila przyjemności jest jak uwolnienie nie tylko dla Harpera, ale także dla nas. Kto by pomyślał, że stres w pracy może być tak gorący?