„Pocałunek wampira” udowadnia, że Nicolas Cage był zawsze idealny do horroru |
Horror często działa najlepiej, gdy w opowiadaniu pojawia się wyraźna metafora, wiążąc przesadne elementy z jakimś pierwotnym ludzkim strachem, a metafora często trafia lepiej, gdy wszystko w ramce jest wybierany. Pocałunek wampira to nie tylko opowieść o mężczyźnie dręczonym przez wampira. To opowieść o często katastrofalnie niszczycielskiej sile toksycznej męskości i wiemy o tym, ponieważ Cage gra przed wampirza Petera z taką samą szaloną, przesadną energią, co post-wampirzy Peter. Cage od samego początku doskonale zdaje sobie sprawę, że nie gra tylko uprawnionego kretyna. Gra największego utytułowanego kretyna lat 80-tych, gościa, który emanuje przywilejem yuppie i samozadowoleniem. To jest tak na nosie, że kiedy pojawiają się wampirze części opowieści, czujemy naturalną skłonność do oglądania tego faceta kompletnie się załamuje, aż pod koniec dosłownie biegnie przez ulicę krzycząc z prowizorycznym drewnianym kołkiem w dłoni. Zejście działa, ponieważ Cage rozumie, że Peter musi spaść z dużej wysokości. To spektakl, który tańczy między dwoma skrajnościami, z tym zwinnym, imponującym zapamiętaniem, które tak dobrze służyło Cage'owi w nowszych horrorach.
To poczucie porzucenia i gotowość Cage'a do rzucenia się na występ sprawia, że tak dobrze pasuje do horrorów. Podobnie jak przed nim Bela Lugosi i Christopher Lee, z ekranu spływa poczucie zaangażowania; ponieważ jest tak zaangażowany, jak my, jako widzowie. Oglądanie pełnego spektaklu Nicolasa Cage'a oznacza kupienie biletu na bardzo konkretną przejażdżkę, a kiedy to się skończy, zawsze masz wrażenie, że byłeś świadkiem czegoś, czego żaden inny aktor nie byłby w stanie zrobić. Pocałunek wampira jest taki.
Matthew Jackson jest pisarzem popkulturowym i kujonem do wynajęcia, którego prace pojawiały się między innymi w Syfy Wire, Mental Floss, Looper, Playboy i Uproxx. Mieszka w Austin w Teksasie i zawsze liczy dni do Bożego Narodzenia. Znajdź go na Twitterze: @awalrusdarkly .
